كدام لهجه را برای يادگيری انتخاب كنم؟ بريتيش يا امريكن؟

کدام لهجه را برای یادگیری زبان انگلیسی انتخاب کنیم؟ بریتیش یا امریکن؟

American or British accent

شايد اينها جزو ابتدايی‌ترين سوالات در مسير يادگيری زبان انگليسی باشند: كدام لهجه را ياد بگيريم؟ با کلاس­ترین لهجه انگلیسی کدام است؟ لهجه‌ی امريكایی كاربرد بيشتری دارد يا بريتيش؟ برای ما ايرانی‌ها يادگيری كدامشان آسانتر است؟ آيا اين دو لهجه از نظر گفتار و نوشتار تفاوت زيادی باهم دارند؟ در ادامه سعی ميكنيم پاسخ اين سوالات را باهم بررسی كنيم.

لهجه چيست؟

به گونه‌های مختلف تلفظ در يک زبان، لهجه می‌گويند. لهجه نشان می‌دهد كه فرد اهل كدام ناحيه يا اينكه كدام كشور است. در ديكشنری لانگمن معنی لهجه به اين صورت آمده است:

.Accent: the way someone pronounces the words of a language, showing which country or which part of a country they come from

به لهجه‌ی مردم آمريكا “امريكن” می‌گويند و لهجه‌ی مردم انگليس، “بريتيش” ناميده می‌شود. اما همان گونه كه در معنی “لهجه” ذكر شده، در يك كشور هم می‌توان در نواحی مختلف، لهجه‌های متفاوت را مشاهده كرد.

اين تفاوت بين لهجه‌ها در انگليسی، مانند هر زبان ديگری در طی قرن‌ها و به علت مسافت‌های طولانی بين كشورها و ورود اقوام و مهاجران مختلف، شكل گرفته است. با ديدن فيلم‌ها و سريال‌ها به زبان اصلی، ميتوان به راحتی به تفاوت بين لهجه‌ها پی برد. البته در قرن حاضر، با گسترش وسايل ارتباط جمعی، لهجه‌ی مردم يک كشور، برای كشور ديگر چندان غريب نيست.

تفاوت دو لهجه بريتيش و امريكن:

برشمردن تفاوت‌های واضح بین لهجه‌های آمریکایی و بریتانیایی دشوار است. چرا كه تنوع لهجه‌ها در ایالات متحده و بریتانیا بسیار زیاد است. مثلاَ یک تگزاسی و یک نیویورکی هر دو آمریکایی هستند، اما لهجه‌های بسیار متفاوتی دارند. همین امر در مورد لهجه های بریتانیایی در لندن، منچستر و گلاسکو نیز صدق می‌کند.

با این حال، به طور كلی می‌توان به بعضی از تفاوت‌ها اشاره كرد. آمریکایی‌ها معمولاً همه‌ی «r» ها را در کلمات تلفظ می‌کنند، در حالی که انگلیسی‌ها تمایل دارند «r» را تنها زمانی تلفظ کنند که حرف اول یک کلمه باشد. همچنین تفاوت هایی بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بريتانيايی در زمینه املا، واژگان و یادگیری اصولی گرامر زبان انگلیسی وجود دارد. در اینجا فقط برخی از نمونه ها آورده شده است.

1- تفاوت در تلفظ كلمات Pronunciation در دو لهجه بریتیش و امریکن

2- تفاوت در املای كلمات Spelling

در تمام ديكشنری‌ها، هر دو تلفظ امريكن و بريتيش ذكر شده‌اند. در اينجا چند نمونه برای مثال آورده‌ايم.

3- تفاوت در واژگان Vocabulary

گاهی پيش می‌آيد كه برای اشاره به يک مورد، از دو واژه‌ی مختلف در بریتیش یا امریکن استفاده می‌شود. جدول زير را ببينيد:

4- تفاوت در دستور زبان Grammar

4-1-حروف اضافه: تفاوت‌های زیر فقط یک قانون کلی هستند. در حال حاضر، برخی از تفاوت‌های حرف اضافه مانند گذشته برجسته نیستند.(Prepositions)

4-2- گذشته‌ی ساده به جای حال كامل:

در انگليسي امريكايی گاهی برای بيان كاری كه بتازگی تمام شده يا اتفاق افتاده است، از گذشته‌ی ساده استفاده مي‌شود. اما در انگليسی بريتانيايی، برای بيان اين اتفاقات، از زمان حال كامل استفاده ميكنيم.(Past Simple vs Present Perfect)

4-3- شكل گذشته و گذشته‌ی كامل افعال

به‌عنوان مثال به فعل “get” دقت كنيد:

بسياری از افعالی كه در انگليسی بريتانيايی جزو افعال بی قاعده هستند، به مرور زمان در انگليسی امريكايی به‌صورت افعال معمولی آمده‎اند. (با افزودن “d” يا “ed” شكل گذشته به خود می‌گيرند. این یک تفاوت ظریف است که می‌توان آن را به راحتی در گفتار نادیده گرفت، اما در شکل نوشتاری بسیار آشکارتر است.

4-4- اسم مفرد یا جمع؟

در انگلیسی بریتانیایی، یک اسم جمعی (مانند: committee, government, team) می‌تواند مفرد یا جمع باشد، اما بیشتر اوقات جمع است و بر اعضای گروه تأکید می‌کند. در مقایسه، اسم‌های جمعی در انگليسی امريكايی، همیشه مفرد هستند و بر گروه به‌عنوان یک موجودیت کامل تأکید می‌کنند. (?Collective nouns: singular or plural)

منابع مناسب برای يادگيری هر دو لهجه امریکن و لهجه بریتیش:

علاوه بر كتب درسي كه در موسسات و آموزشگاههای زبان مورد استفاده قرار می‌گيرند، شما می‌توانيد با گوش دادن به پادكست و دقت در نحوه‌ی ادای كلمات، هر لهجه‌ای را خوب ياد بگيريد. اگر اين كار را با روش سايه يا شدويينگ (تکنیک سایه، یک تکنیک طلایی) پيش ببريد، بسيار سودمند خواهد بود.

از جمله پادكست‌های مناسب براي يادگيری لهجه بريتيش (6 minute English) و (the English we speak) هستند. مجموعه پادكست‎های (VOA learning English) نيز برای كسانی كه به يادگيری لهجه‎ی امريكن علاقه مندند بسيار مفيد هستند.

آزمونهای بين المللی:

همانطور كه قبلا به طور مفصل در مطلب آزمونهای معتبر زبان انگليسی ذكر كرديم، آزمون آيلتس با لهجه‌ی انگليسی بريتانيايي است و آزمون تافل، امريكن. اما نكته‎ی مهم اين است كه مهم نيست به كدام لهجه تسلط داريد، همان را صحبت كنيد و طبق همان رايتينگ‎هايتان را بنويسيد. بطور مثال اگر با لهجه و املای امريكن راحت‎تر هستيد و در آزمون آيلتس شركت می‌كنيد، نمی‌توانيد جايی از رايتينگ املای بريتيش بنويسيد و در پاراگراف بعدی گرامر يا املای امريكن را بكار ببريد. آنچه (سيستم نوشتار بر اساس لهجه) كه انتخاب می‌كنيد، بايد در تمام رايتينگ يكسان باشد.

در مورد اسپيكينگ هم‎چندان نگران نباشيد. برای ممتحن، تلفظ صحيح و رواني كلام مهمتر از لهجه است. حتي می‌توان گفت لهجه اصلاً اهميتی ندارد. اين را می‌توانيد از ويديوهای افراد هندی تباری كه در اسپيكينگ (12 روش كاربردی اسپيكينگ در خانه) آيلتس نمره كامل را گرفته اند براحتی ببينيد.

سخن پايانی:

کودکان سریعتر لهجه‎ها را یاد می‌‌گیرند، اما اين امر برای بزرگسالان صادق نيست. پس موردی كه بايد به‌عنوان يک زبان آموز بزرگسال به آن دقت كنيد، اين است كه بيشتر روی تلفظ صحيح كلمات وقت بگذاريد و تمرين كنيد. از آنجا که یادگیری لهجه بسیار دشوار است، منطقی نيست كه وقت زیادی صرف آن کنید. در برنامه روزانه تان، راه‌های بهتری برای استفاده از وقت وجود دارد.

از جمله یادگیری لغات جدید یا به خاطر سپردن اصطلاحات و گوش دادن به پادكست ها.
نكته‌ی ديگر اينكه درک تمام لهجه‌ها برای افراد بومی مناطق مختلف، آسان است و به شنيدن آن عادت دارند. پس هر لهجه‌ای كه داريد، از صحبت كردن نترسيد و ابايی نداشته باشيد.

در نهايت هر لهجه را كه بيشتر دوست داريد و ميپسنديد، انتخاب كنيد و روي آن متمركز شويد. هر چند حتي اگر لهجه بریتیش و لهجه آمریکایی را با یکدیگر ترکیب کنید اشکالی ندارد!